Śnieżnicki Park Krajobrazowy

Śnieżnicki Park Krajobrazowy został utworzony w 1981 roku. Swoim zasięgiem obejmuje grupy gór Złotych, Bialskich i Masywu Śnieżnika. Powierzchnia parku wynosi 28.8 ha, a jego strefa ochronna, tzw. otulina, 14.9 ha. Obszar parku wraz z otuliną znajduje się na terenie gmin: Stronie Śląskie, Bystrzyca Kłodzka, Lądek Zdrój, Złoty Stok, Międzylesie i Kłodzko. W skład Parku wchodzą rezerwaty: Śnieżnik Kłodzki, Wodospad Wilczki, Jaskinia Niedźwiedzia, Puszcza Śnieżnej Białki, Nowa Morawa.

Obszar Parku cechuje występowanie różnych typów krajobrazowych: od nizinnych kotlin śródgórskich, poprzez krajobrazy starych gór średnich, starych dolin rzecznych, po erozyjny krajobraz krawędzi tektonicznych oraz strefę szczytową Śnieżnika o subalpejskim charakterze. Dużą atrakcję stanowią również skałki, gołoborza i rozległe jaskinie o unikalnej szacie naciekowej.

W parku występują liczne gatunki flory i fauny, w tym wiele gatunków chronionych a także cenne gatunki endemicznych i reliktowych gatunków bezkręgowców. Lasy stanowią 80% powierzchni ŚPK.

Przez teren ŚPK przebiega ponad 360 km szlaków turystycznych które zostały wyposażone w wiaty turystyczne. Dla dokładniejszego poznania i zwiedzenia Śnieżnickiego Parku Krajobrazowego, a szczególnie Masywu Śnieżnika, jednego z najpiękniejszych zakątków Kotliny Kłodzkiej zostały przygotowane cztery ścieżki przyrodniczo-dydaktyczne:

• ścieżka Kletno - Śnieżnik
• ścieżka Przełęcz Puchaczówka - Hala Pod Śnieżnikiem
• ścieżka Międzygórze - Hala Pod Śnieżnikiem
• ścieżka krasowa wokół Jaskini Niedźwiedziej.

Ścieżki zostały wyposażone w miejsca dla odpoczynku. Na każdym stanowisku zostały zamontowane tablice informacyjne dotyczące najbliższej okolicy. Ich dokładniesze opisy znajdziesz w sekcji na spacer.

Nowa Morawa

Rezerwat znajduje się w dolinie Morawki na stokach Gór Bialskich. Ochroną objęty jest niewielki fragment lasu bukowo-świerkowego, z udziałem jodły i jawora. W podszyciu występuje jarzębina, wawrzynek, wilczełyko. W wyższych partiach i w miejscach wilgotnych lasu spotykamy dzwonek szerokolistny, a jeszcze wyżej szarotkę norweską. (Dojazd: Stronie Śl. - Bolesławów - Nowa Morawa.)

Jaskinia Niedźwiedzia

Jaskinia Niedźwiedzia znajduje się w Masywie Śnieżnika na Ziemi Kłodzkiej, powyżej wsi Kletno, na wysokości ok. 800 m. Jest to najdłuższa jaskinia Sudetów - liczy około 2500 m korytarzy. Została odkryta w październiku 1966 roku w kamieniołomie marmurów Kletno III. W czasie prac górniczych odsłonięto komorę, na dnie której znaleziono kości zwierząt z epoki lodowcowej. Najwięcej było kości niedźwiedzia jaskiniowego, stąd nazwa Jaskini. To aktualnie 13 co do długości polska jaskinia.

Jaskinia położona jest we wnętrzu góry Stromej, jednego z ramion Śnieżnika Kłodzkiego, największego zespołu górskiego polskich Sudetów Wschodnich. Wejście do jaskini znajduje się na wysokości ok. 800 m n.p.m., 10 - 15 m nad dnem doliny Kleśnicy. Powstała w wyniku działania procesów niszczenia i rozpuszczania marmurów przez wody płynące i przenikające w głąb górotworu. Procesy te rozpoczęły się prawdopodobnie około 50 mln lat temu i zachodzą do dzisiaj. Wtedy też powstały pierwsze korytarze i sale Jaskini Niedźwiedziej. Nie poznana jeszcze do końca, współczesna sieć korytarzy o długości ponad 2,5 km. rozwinięta jest na trzech poziomach: górnym, środkowym i dolnym. Niszczony naturalnymi procesami geologicznymi poziom górny jaskini zachowany jest w niewielkich fragmentach korytarzy i szczelin. Poziom środkowy jaskini udostępniono zwiedzającym prowadząc trasę turystyczną przez jedne z najciekawszych części jaskini. Najdłuższy, trudno dostępny poziom dolny odwiedzają jedynie speleolodzy i naukowcy. Wapienie, w których położona jest jaskinia zaczęły tworzyć się około 1 miliarda lat temu w zalewającym obszar pra - Sudetów prekambryjskim morzu. Na jego dnie osadzały się muły wapniste pochodzące z opadających resztek jednokomórkowych organizmów. Powstałe pokłady wapieni, poddane działaniom wysokiej temperatury i ciśnienia, uległy przeobrażeniu w krystaliczny marmur. Podczas ruchów górotwórczych poprzecinane spękaniami tektonicznymi marmury zostały wyniesione ku powierzchni ziemi. Odsłonięcia tych skał można zobaczyć w kamieniołomach mijanych w drodze do jaskini.

Jaskinię można zwiedzać w okresie II-IV i IX-XI od 10.00 do 17.40 a w okresie V-VIII od 9.00 do 16.40. Ponieważ panuje tu duży ruch warto zarezerwować bilety z wyprzedzeniem. Można to zrobić pod numerem (074) 814 12 50

Materiał zredagowano w oparciu o tekst zawarty na stronie internetowej Jaskini Niedźwiedziej

Rezerwat Topieliska pod Zieleńcem

Rezerwat został utworzony dla ochrony torfowiska wysokiego. Zespół obecnej roślinności powstał w okresie polodowcowym. Pokład torfu ma dziś ok. 8 m grubości. Rosnący dookoła bór świerkowy nadaje okolicy surowy wygląd. Torfowisko to należy do największych torfowisk w Sudetach. Jest zasilane wyłącznie wodą z opadów atmosferycznych. Cechą charakterystyczną torfowisk wysokich jest występowanie dwu zespołów roślinnych, tworzących na powierzchni mozaikę. Jeden z nich zajmuje tzw. kępy, a drugi występujące między kępami dolinki. Kępy tego torfowiska budują głównie mchy torfowe. Rosną również na nich drobne krzewinki żurawiny błotnej, modrzewnicy zwyczajnej, wrzosu zwyczajnego, borówki bagiennej, borówki brusznicy i bażyny czarnej. Rosną tam również rosiczki - rośliny owadożerne, mające kwiaty przystosowane do chwytania owadów. Osobliwością torfowiska jest występowanie brzozy karłowatej, maliny karłowatej, wierzby lapońskiej, a więc reliktowej roślinności polodowcowej, obecnie charakterystycznej dla roślinności koła podbiegunowego. Dla turystów jest ścieżka dydaktyczna z sześcioma stacjami oraz dwa place wypoczynkowo-rekreacyjne.

Wodospad im. St. Żeromskiego na Wilczce w Międzygórzu

Rezerwat o powierzchni około 2.75 ha. Ponadto obejmuje jeszcze niewielki obszar przełomu Wilczki. Wody wodospadu, o wysokości 20 m (po powodzi w lipcu 1997 r.- poprzednio 27 m.), spadają z gnejsowego progu do niewielkiego basenu wyżłobionego w mniej odpornych łupkach. Na terenie rezerwatu rośnie las bukowy z udziałem jodły, jawora i świerka.

Puszcza Śnieżnej Białki

Rezerwat przyrody, o powierzchni 124.68 ha, obejmuje fragment lasu liściastego w pobliżu jego górnej granicy występowania (okolice Bielic k. Stronia Śląskiego). Duży kompleks leśny z dala od dróg komunikacyjnych umożliwia bytowanie licznym dużym zwierzętom. Żyje tu jeleń, którego słychać w czasie rykowiska niemal w całej kotlinie. Często można spotkać sarnę, kunę leśną oraz ptaki leśne: jarząbka, cietrzewia, głuszca. Nad rzeką żyją pluszcze, w rzece pstrągi potokowe i źródlane. Puszcza obejmuje naturalny las bukowy, w którym zachowały się ponad 150-letnie buki i jawory. Występuje tu również jodła, świerk i stare jarzębiny - relikty starej puszczy sudeckiej.

Cisowa Góra

Rezerwat obejmujący 38 ha lasu i leżący na północnych zboczach Gór Bardzkich. W piętrze drzew występują: dąb bezszypułkowy, jawor, lipa drobnolistna, wiąz górski, jodła świerk, modrzew, grab zwyczajny i jesion wyniosły. W górnym piętrze silnie zwartego drzewostanu znajduje się duże skupisko cisów, dla ochrony których powstał rezerwat.

Park Narodowy Gór Stołowych

Park Krajobrazowy Gór Sowich